Çocukluğumun yazları, sokaklar...
Dünüm, yarınım..
Babam ve oğlum..
Elimde değil! Bu resme bakarken, bırakıp çocuk ellerimizi gözden kaybolup gidersin diye korkuyorum....
Seni çok seviyorum!
Tuesday, November 22, 2011
Tuesday, June 14, 2011
Lâ - Sonsuzluk Hecesi
Öyle bir çığlıkla attı ki kendini Âdem uykusundan, gerçekte çığlık atıp atmadığını bile bilmedi. Ama iki uyku arasında rüyasının bölündüğü gün gibi gerçekti. Ve başına bir şey gelmiş gibiydi.
O zamansızlık zamanında, cennet ırmağının kıyısında Âdem onunla göz göze geldi. Kuşları, tüyleri ürkütmekten korkarcasına elini uzattı yavaşça. Parmaklarının ucundan dökülen yaseminleri gösterdi. İçine dolan ses ve ışığa, sevince sarmaşığa, usulca, sen kimsin, dedi. Bildiğini bir kez daha bilmek, kelimesini bir de ondan duymak istedi.
Ben kadınım, dedi Havva, ama bu benim sıfatım. Adımı henüz bilmiyorum.
O zamansızlık zamanında, cennet ırmağının kıyısında Âdem onunla göz göze geldi. Kuşları, tüyleri ürkütmekten korkarcasına elini uzattı yavaşça. Parmaklarının ucundan dökülen yaseminleri gösterdi. İçine dolan ses ve ışığa, sevince sarmaşığa, usulca, sen kimsin, dedi. Bildiğini bir kez daha bilmek, kelimesini bir de ondan duymak istedi.
Ben kadınım, dedi Havva, ama bu benim sıfatım. Adımı henüz bilmiyorum.
Sonra döndü Âdem'e,
aklına bir şey gelmişti.
Sesi, bengisular gibiydi.
Bana, dedi, bir isim ver,
varlığım olsun.
varlığım olsun.
Durdu, aklından yeni bir şey geçti. Bana, dedi, sen isim ver, varlığım senin olsun.
Bana öyle bir isim ver ki senin adının yanında dursun.
Seni anan beni de ansın. Seni hatırlayan beni hatırlamadan olmasın.
Bir "ile" koy aramıza bizi birbirimize bağlasın.
Lâ - Nazan Bekiroğlu
Tuesday, March 8, 2011
Lenfositlerin Bagisiklik Sistemi Icin Onemi
Video'dan notlar:
Lenfositler (Natural Killer Cells) kana karisan kanser hucrelerini ilk 24 saat icin farkedip yok ederler. Sadece bir kac hucre lenfosit saldirilarindan kacip uzak organlara gidebilir. Buna da metastaz denir.
IP6 Inositol gibi vucuttaki lenfosit sayisini arttiran ilaclarin metastazi nasil onledigini aciklayan bir video. IP6 Inositol buyuk ihtimalle halihazirda metastaz yapmis tumorleri yok etmede tek basina etkili olamaz ama kanser hucrelerinin kana karisip vucudun baska yerlerinde metastaz yapma riskini azaltma ihtimali cok yuksek.
Monday, March 7, 2011
Stage IV Lung Adenocarcinoma
Basliktaki hastalik hayatimiza gireli cok olmadi.
Yuksek tansiyon ve bel agrisi disinda hic bir saglik problemi olmayan babamizin 3 ay suren testler sonucu bu hastaliga sahip oldugu ortaya cikti. Anladik ki k-ile baslayan hastalik, basa geldi mi, hasta ve tum ailesi icin uzun ve sabir gerektiren bir mucadele, her hasta icin farkli bir macera demek. Bu konu hakkinda pek yazmayi dusunmuyordum. Cunku bugun bu oldu, yarin su oldu tarzi bir blog geri donunce can acitir diye dusunuyorum. Bu yuzden bizim durumumuza ozel bir blog yazmak yerine, ne ogrendik bunu paylasmak istedim. Cunku bu hastalik surecinde -ki dedigim gibi cok uzun sure olmadi hayatimiza gireli- bu konuda cok cahil oldugumuzu farkettim ve okudugum arastirdigim seyler de bana cok sey ogretti. Baskalari bunlardan faydalansin diye adim adim ogrendiklerimi buradan paylasmak istedim.
1) Sebepler:
Lung Adenocarcinoma ozellikle sigara icmeyen ya da sigarayi yillar once birakmis insanlarda, daha cogunlukla da kadinlarda gorulen bir akciger kanseri turu. Temel olarak cok gorulen iki tur var. a) Small Cell Lung Carcinoma (Kucuk hucreli Akciger kanseri) ve b) Non-Small Cell Lung Carcinoma-NSCLC (Kucuk hucreli olmayan Akciger kanseri). Birinci gurup genelde akciger kanseri vakalarinin %10-15ini kapsiyor. Sigara icenlerde goruluyor cogunlukla. Ve cok hizli yayiliyor. Hastaligin yayilma hizi cok hizli oldugu icin de bu konuda klinik calisma sayisi ve ilac sayisi maalesef non-small cell kadar cok degil. Non-small cell'in de alt turleri var. Squamus NSCLC (daha cok sigara kaynakli) ve Adenocarcinoma onlardan ikisi. Adenocarcinoma ilginc bir sekilde sigara kaynakli NSCLC turlerininden daha fazla gorulmeye baslanmis son zamanlarda. Sebebinin cevresel oldugu dusunuluyor. Ozellikle toprakta biriken radon gazlarinin (renksiz kokusuz bir gaz), icme suyuna, kuyu suyuna karismasi veya evin bodrum katlarinda birikmesi ve insanlarin bu gaza bu sekilde maruz kalmalari sebepler arasinda gosteriliyor. Baska cevresel sebepleri de olabilir. Radon gazi olcumu amerika'da ev alinirken rutin olarak yapilan bir sey. Maalesef Turkiye'de bu cok basit bir sey oldugu halde yapilmiyor. Adenocarcinoma cok ileri safhalara gelmeden pek rahatsizlik vermiyor. Vucutta baska bir yere metastaz yapana kadar bir rahatsizlik hissettirmiyor. O yuzden de bu tarz hastaliklari yakalamak icin 40 yasindan itibaren (riskin arttigi yas) herkese senede bir kez dusuk radyasyonlu spiral tomografi oneriliyor.
2) Notlar:
a) Kanser evresi: Kanser nereye sicramis olursa olsun, ilk basladigi organin adi ile aniliyor. Akciger de basladi ise, midede cigerde kemikte ya da beyinde bile tumorler bulunsa, butun bunlar akciger kanseri oluyor. Cunku akciger kanseri hucrelerinin sicramasi ile olusmus tumorler bunlar. DNA yapilari ayni ve ayni ilac hepsi uzerinde etkili oluyor. Akciger kanserinin yakin organlara sicramasina Evre 3, uzak organlara sicramasina (karaciger, bobrek, kemik veya en cok gorulen beyin gibi) Evre 4 deniyor. Yani kemikte minicik bir tumor bile olsa, hasta evre 4 hastasi oluyor. Bu kanser hucrelerinin kan dolasimina karistigi anlamina geliyor. Yani buradaki tumor alinsa da baska bir yerde tumor cikabilir. Cerrahi mudahale, Evre 1 ve 2'de faydali olabilirken 3 ve 4'de ise yaramiyor. Radyoterapi ve yaygin bir kanserse tumorlerin hepsini ayni anda etkilemek icin kemoterapi kullaniliyor. Evre 4 olunmasi sadece hastaligin tamamen iyilesmeyecegi anlamina geliyor. Bu sekilde ilac tedavisi ile ozellikle akciger kanserinde yillarca yasayan hastalar var.
b) Metastaz. Kanserli hucrelerin baska organlara sicrayip tumor olusturmasi.
c) "Herkesin hastaligi kendine ozeldir": Her kanser turune ilk ciktigi organa bagli olarak farkli tedavi terapiler uygunlamakta, farkli ilaclar fayda etmektedir. Ayni sekilde ayni organdan cikmis ayni tip kanser bile olsa, icindeki proteinler bile degisik olabileceginden farkli ilaclara farkli sonuclar verebilir (EGFR-pozitif olan adenocarcinomlar Tarceva adli kemoterapi ilaca olumlu cevap verir mesela. EGFR, ALK degisik proteinler ve hastadan hastaya degisiyor). Tabii hastanin yasam kosullari, morali, yedigi ictigi seyler, bagisiklik sisteminin kuvvetli olup olmamasi vs. Hepsi sonucu etkileyen faktorler. Hasta ve doktorun hastaliga karsi takim olarak savasmasi da.
d) Radyoterapi'nin yeni ve daha gelismis turleri Turkiye'de mevcut: SBRT, GammaKnife, CyberKnife, TomoTherapy radyoterapinin yan etkilerini, saglikli dokulara bu terapi sirasinda verilen zarari azaltan yeni yontemler. Turkiye'de bir cok hastanede bunlar var. Arastirin ve doktorunuzun bu ilerlemis hastaliklarda kullanilmaz demesini dinlemeden israr edin. Ben sahsen bu metodlari kullanmis bir cok Evre 4 hastasinin hikayesini okudum. Evet kemo'dan daha uzun suruyor cunku kemo verildiginde bir anda butun vucudu (ayni zamanda saglikli hucreleri de) etkiliyor. Radyoterapi sadece uygulandigi bolgede fayda sagliyor. Radyoterapiyi o yuzden tumorlerin hepsine tek tek uygulamalari gerekiyor.
e) Kemoterapi: Kemoterapi ilaclarinin bazilarinin yan etkilerinin oldugu, bazilarinin kalici oldugu ve bagisiklik sistemini etkiledigini unutmamak lazim. O yuzden bu size tavsiye edildiginde odevinizi iyi calisin. Verilecek ilaclari inceleyin. Bu ilaclari alma-almama hakkinizi kullanin. Doktorunuzla bagisiklik sisteminizi kuvvetlendirecek tamamlayici tedaviler uzerinde konusun. Konusabileceginiz bir doktor secin.
f) Alternatif Tip: Maalesef faydasi bir cok insan uzerinde ispatlanmis olan vitaminler, enzimler, kimyasal bilesimler, bitkiler ile ilgili yapilan ciddi klinik calismalar yok. Belki bu hastaliga kesin cozum olabilecek sonuclar ortaya cikacakken, calismalar daha cok kemoterapi ilaclari ve radyoterapi teknikleri uzerine yogunlasmis. Bunda da ecza sirketlerinin bu ilaclardan buyuk paralar kazaniyor olmasinin da etkisi var. Kendilerine para kazandirmayacak "oksuz" (yani patenti kimsede olmayan) bir bitki, vitamin, enzim uzerine arastirma yapmalari kendilerine para kazandirmayacagi ve hatta (kansere kesin bir cozum bulunmasi) kendilerine para kaybettirecegi icin bu konuda yatirim yapmaya yanasmiyorlar. Arastirma hastanelerinde buyuk paralar isteyen arastirmalar bu sirketler tarafindan desteklendigi icin de umut verici sonuclari olan kucuk calismalar olsa da (Kanada'da DCA icin, University of Washington'da artemisinin icin, Dr Bihari tarafindan LDN-Low Dose Naltrexone icin ve University of Maryland'de Dr Shamsuddin tarafindan IP-6 Inositol icin) bu calismalari buyuk kapsamli yapip sonuclarini genis bir gurup uzerine onaylayacak bir klinik arastirma yok maalesef. Ama kanser hastalarinin kendi hikayelerini ve bu ilaclarla deneyimlerini paylastigi siteler (inspire.com, cancergrace.org vs maalesef ingilizce) gercekten bunlarin olumlu sonuclari oldugunu gosteriyor.
g) Kanser hucreleri i) asidik ortami seviyor, kandaki alkaline seviyesinin dusuk olmasi bu hucrelerin yasamasini engelliyor (kandaki pH'i arttiran sebzeler yenilmeli, tukruk ve idrardaki pH seviyesini olcen turnusol kagidi tarzi aparatlar var, onlarla hangi beslenme cesidinin ise yaradigi anlasilabilir) ii) oksijensiz solunum yapiyor, oksijenli ortamda oluyorlar. Hucre ceperi kalin oldugu icin oksijenin iceri girmesi zor oluyor. Bu yuzden DMSO (vucuttaki katmanlari gecip kemige kadar emilebilen dogal bir sulfur, beraber kullanildigi herseyin de emilmesini sagliyor) ve peroksit katilmis bir kuvette oksijen terapisi yapabilirsiniz. CellFood ile oksijeni besin olarak alabilirsiniz. iii)Sekerle besleniyorlar. Sekeri hayatinizdan cikarin. Beyaz unu da. iv) Bu hucrelerden bazilari MDR (multiple drug resistant) yani kemo ilaclarina dayanakli hucre. Klasik kemo ilaclari bagisiklik sistemini guclendiren ve bu hucreleri zayiflatan tamamlayici yontemlerle kullanilmazsa, kemo sonucu ilk tumorler yok olurken, MDR olan hucreler yok edilemiyor. Bu hucreler bolunerek cogalip bir muddet sonra yeni tumorler olusturuyorlar. Bu durumda yeni olusan hucrelerin hepsi MDR'dan cogaldigi icin MDR hucre oluyor. Hastalik yeniden nuksettiginde ilaclar etkisiz kaliyor. Bir muddet hastaliktan temiz yasaniz da MDR hucrelerine karsi surekli gardinizi almaniz ve bagisiklik sisteminizi -ozellikle de kemo sonrasi zayiflamisken- vitamin ve enzimlerle, duzenli ve dogru beslenme ve egzersizle (oksijen alimini arttirmak, mutluluk hormonu serotonin salgilamak icin) guclendirmek lazim.
3) Teshis Yontemleri:
- Kan Testi: Kan testi sonucu lenfositlerin dusuk cikmasi vucutta malignan bir buyumeye isaret olabilir diyor bir cok kaynak. CBC diye bir test cesit test var. Bununla kandaki lenfosit, monosit, netrofil, trombosit, beyaz, kirmizi hucre sayisi, hemoglobin olculuyor. Kandaki lenfosit sayisinin dusuk olmasi vucutta kanserli hucreleri oldurecek kadar yeterli "dogal asker hucre" (natural killer cell) olmadigi anlamina geliyor. Kan testi sonucu boyle geldiginde doktor asagidaki testlerle vucutta tumor tesbiti yapabilir
- MRI: Magnetik Rezonans Imajlama
- CT: Bilgisayarli Tomografi
- Sintigrafi
- PET/CT: PET ile CT karisimi bir test. Kanserli tumorleri tespit edip renklerini farkli gosteriyor.
- Biyopsi: Tumorlerden parca alinip patolojide incelenmesi
4) Tamamlayici (Alternatif) Tip:
Bu konuda firsatcilik yapan -ozellikle Turkiye'de- bir cok umit taciri, sarlatan var. Lutfen dikkatli olun. Sahsen bir kimsenin size yardimci olmaya calisiyorsa, kullanilacak enzimleri, vitaminleri, otlari para beklemeden paylasmasi gerektigini dusunuyorum. Bu isi yuksek meblaglara dokenlere ve garanti verenlere guvenmeyin. Bu hastalikla ilgili garanti verilebilse bu butun dunyada bu ilaclar konusuluyor olurdu zaten.
a) Beta Glucans 1,3: Bagisiklik kuvvetlendirici.
b) Quercetin+Bromelain: Enzim. Quercetin'in anti-kanser ozelligi var, Bromelain pancreatic enzim.
c) Selenium+E Vitamini: Anti-oksidan
d) Reishi: Bagisiklik icin. Kani sulandiran ilaclarla ve -tansiyonu dusurucu etkisi oldugundan- tansiyon ilaclari ile birlikte almayin.
e) Reishi+Maitake+Shiatake: Bagisiklik icin
f) B-complex: Sinir sistemini guclendiriyor
g) D3 Vitamini
h) DCA: www.thedcasite.com (almak icin www.pharma-dca.com). University of Alberta'da ve Medicore'da yapilan calismalar yan etkileri yok denecek kadar az olan ilacin hastalarin buyuk bir kisminda hastalikli hucreleri yok ettigi ya da hastaligin ilerlemesini durdurdugunu gostermis.
i) DMSO
j) IP-6 Inositol: Ozellikle bununla alakali (gunde 3-4 kere 1er gram alinmasi ozellikle D3 ile) cok iyi seyler okudum. Maryland Universitesinden Dr AbdulKelam Shamsuddin'in calismalari IP6'in lenfosit sayisini arttirdigini ve vucudun bagisiklik sistemine tepe yaptirdigini gosteriyor. Ozellikle D3 vitamini ile alinmasi oneriliyor. Dunyanin en unlu kanser arastirma merkezlerinden Sloan-Kettering'in sayfasinda da onerilen enzimler arasinda. Kemoterapiyi reddetmis ve kanseri yenmis son evre bir cok hasta bu enzimi duzenli olarak kullandiklarini soyluyorlar. Gunde 3-4 kez ac karnina 1'er gram alinmasi oneriliyor. Saglikli kisilerinde bagisiklik sistemini guclendirmek icin gunde 1 kere ac karna almasi tavsiye ediliyor. Kani sulandiran etkisi oldugu icin, bu etkiye sahip ilaclarla alinmamasi soyleniyor (aspirin, clopidogrel (Plavix), diclofenac (Voltaren, Cataflam, others), ibuprofen (Advil, Motrin, others), naproxen (Anaprox, Naprosyn, others), dalteparin (Fragmin), enoxaparin (Lovenox), heparin, warfarin (Coumadin), and others.)
k) Paw Paw Cell Reg: Kuzey Amerika'da yetisen Paw Paw agacindan elde edilen bir enzim. Hucre mitokondrilerini aktiflestiriyor (kanser hucrelerinin mitokondrileri calismiyor). Cok kuvvetli anti-oksidanlar nedense etkisini azaltabiliyor. Ayni zamanda Paw Paw kullanimi diger antikanser ilaclarin etkisini de azaltabiliyor.
l) LDN-Low Dose Naltrexone: Dr Bihari'nin calismalari her gun 4.5mg aksam 9 ve gece 3 arasi almanin MS, Crohn's Disease, ve kanser hastalari uzerinde olumlu etkileri oldugunu kanitlamis. Daha genis capli bir arastirma yapil(a)madigi icin henuz off-label ilac olarak MS ve Crohn hastalarina recete ile veriliyor. Bu ilacin narkotiklerle, agri kesici ve alkol ile birlikte alinmamasi gerekiyor.
"Beta-endorphins function as important regulators of the immune system. Naltrexone acts to block the endorphin/opioid receptors in the brain. When a 50mg daily dose of Naltrexone is used (as is the case in the treatment of drug/alcohol addiction), Naltrexone acts to block the endorphin/opioid receptors for a full 24 hours. This stops the addict from gaining any pleasure from the drugs/alcohol that they have taken or consumed. With LDN, the receptor blockade only lasts for a few hours. During the time of the blockade, the endorphins cannot attach to the receptors and the body compensates by creating more endorphins. Once the LDN has been metabolized by the body and its effects have worn off, the patient is left with normal levels of endorphins when compared with healthy controls. This, in turn, normalizes their otherwise compromised immune function. In other words, LDN boosts the immune system and this helps those suffering from disorders where the immune system plays a central role. This is the reason why LDN does not just help those with autoimmune diseases but also illnesses like HIV/Aids and certain cancers."
"LDN treatment appears to work in those cancers that have opioid receptors. As discussed above, LDN therapy causes a rise in endorphin levels (both metenkephalin and beta-endorphin). The endorphins attach to the cancers’ opiate receptors, shrinking the tumours and inhibiting their growth. If metenkephalin and/or beta-endorphins are attached to cancer cells while they are dividing, programmed cell death (apoptosis) appears to be stimulated. This causes some of the cancer cells to be killed. Added to this is the fact that LDN therapy appears to double or even triple the activity of NK cells (see “How does LDN therapy work?” above) and acts to increase other healthy immune defences against cancer.
By mid-2004 Dr Bihari had treated over 300 patients with various cancers. All of these patients had failed to respond to standard treatments. After 4-6 months of LDN therapy some 50% of cancer sufferers had begun to demonstrate a halt in their cancer growth and, over a third had shown significant tumour shrinkage. Other proponents of LDN therapy have reported similar findings. For example at the 2006 LDN conference held at the National Cancer Institute in United States, a Dr Berkson detailed his successful experience treating metastatic pancreatic cancer and B cell lymphoma with LDN at bedtime. After following a healthy lifestyle program and receiving daily LDN therapy, the patient was alive and well, symptom free and back at work.
Given all of this, it is easy to see why researchers are excited about the possibilities that LDN therapy may hold for the treatment of certain types of cancer."
m) Astragalus: Bagisiklik arttirici. Ozellikle akciger kanserinde platin-bazli kemo ilaclarinin yan etkilerinin azalmasina faydasi oldugu soyleniyor. Bagisiklik sistemini bastiran (mesela organ naklinde organin vucuda kabulu icin) kullanilan ilaclarla zit etkisi oldugu icin bu ilaclar alinirken kullanilmamalidir.
n) Artemisinin: Cin'de varligi cok eskiye dayanan bir bitkisel ilac. Ileri sitma tedavisinde kullaniliyor. Kanser uzerindeki etkileri Washington Universitesinde inceleniyor. Hasta hucrelerin apoptosis (olmesi, intihar etmesi) yapmasina sebep olduguna dair bulgular var. (http://ar.iiarjournals.org/content/24/4/2277.abstract) Pasif haldeki mitokondriyi (hucrenin buyumesi, bolunmesi ve olmesine karar veren organel) uyandiriyor. 1200 mgs daily (6 capsules in divided doses)
University of Washington'da klinik deneylerde kullanilan ve umut verici sonuclar gosteren artemisinin (Dr Lai uyku oncesi gunde vucut agirligina gore ~5mg/kg/gun verilmesini onermis).
En saf olani Holley markasi tarafindan cikariliyor. Swanson'un cikardigi Doctor's Best Artemisinin bir baska tavsiye edilen marka ve Holley'den daha ucuz. Midede agri ve bulantiya sebep olabiliyor. Hayvanlar uzerinde yapilan arastirmalarda toksik bir yan etkisi bulunmamis.
Bu ilac demir seviyesi yuksek olan hucrelere yapisip icindeki peroksid sayesinde reaktif oksijen yayiyor. Hasta hucrelerin buyuyebilmeleri icin ihtiyaclari olan damarlari yapmalarina (angiogenesis) engel oluyor. Bu yuzden radyaterapiden sonra 2 ay kullanimina ara verilmesi tavsiye ediliyor. Radyoterapi sonrasi parcalanan hucrelerden geriye kalan demir cevre dokulara yapismis oldugundan bu ilac o dokulardaki demire hastalikla hucre imis gibi yapisip oksijen salgilayip dokuya zarar verebilir. Kemoterapi ile birlikte alinmasinda bir sakinca olmadigini yazmis kaynak.
Amerika'daki doktorlar FDA onayli olmadigi icin henuz insanlara tavsiye edemese de ozellikle kemik kanseri olan hayvanlarda kullaniliyor ve olumlu sonuclar veriyor:
o) Sebze agirlikli diyet: Ozellikle Brokoli, Havuc, Domates anti-kanser ozellikleri olan maddeler. Acibadem cekirdegi, kayisi, uzum cekirdegi de anti-kanser ozelliklere sahip.
p) Curcumin (Zerdecal): Gogus, karaciger ve kolon kanserlerine faydasi oldugu iddia ediliyor.
q) Modified Citrus Pectin: Metastazi engelleyebilecegi veya yavaslatabilecegi soyleniyor. Hayvanlar uzerinde yapilmis deneylerde, MCP'nin galectin-3 isimli kimyasal maddeye yapistigi gozlemlenmis. Galectin-3 hastalikli hucrelerde anormal miktarlarda bulundugu icin ozellikle etkilerini bu hucrelerde gosterdigi soyleniyor. Ozellikle melanoma ve prostat kanserinde etkili oldugu gozlemlenmis.
r) Vitamin C: Anti-oksidant
s) CellFood: oksijen. Bu hucreler oksijensiz solunum yaptigi icin oksijen ile bir araya geldiginde parcalaniyor. Oksijen seviyesini arttirmak, diyet ile , spor ve egzersiz ile onemli.
t) Calcium,Magnezyum, Cinko: Kandaki bakir oranini azaltiyor. Bakir bu hucrelerin kendi damarlarini yapip beslenmeleri icin ihtiyac duyduklari bir madde.
u) Yesil Cay: Anti-oksidan
v) Spirulina: Kemik iliginin yenilenmesini saglayan mavi-yesil yosun tozu. Pasifik okyanusundaki mavi-yesil yosunlardan elde ediliyor. B1 (thiamine), B2 (riboflavin), B3 (nicotinamide), B6 (pyridoxine), B9 (folic acid), vitamin C, vitamin D, vitamin A ve vitamin E iceriyor. gamma-linolenic acid (GLA) bakimindan zengindir ve alpha-linolenic acid (ALA), linoleic acid (LA), stearidonic acid (SDA), eicosapentaenoic acid (EPA),docosahexaenoic acid (DHA) ve arachidonic acid (AA) icerir. Meyve suyunun icine 3er kasik ekleyip gunde bir kac alabilirsiniz. Tablet seklinde satilanlari da var.
w) Budwig Diet: Flax seed oil+Cottage Cheese
x) NAC (N-Acetyl-Cysteine): Karaciger dostu.
y) Resveratrol: http://en.wikipedia.org/wiki/Resveratrol,
https://www.metagenics.com.au/shop/index.cfm?fuseaction=item&id=966: This healthy aging complex combines three of the nutrients discussed above - resveratrol (kara uzum cekirdegi), quercetin (anti cancer ozelligi olan bir enzim) and curcumin (zerdecal).
Ve sekeri hayatinizdan cikarin. Kanser hucrelerinin bir numarali besin maddesi seker. Kirmizi eti ya sifirlayin ya da yagsiz olarak arada bir kucuk porsiyonlar alin. Kani asidik hale getiriyor. Bu hucreler asidik ortamlari seviyor. Alkalin'i (pH'i) yuksek ortamda yasayamiyorlar. Yediginiz meyve, sebze ve etlerin organik olmasina dikkat edin.
Not: Yukaridaki bilgilere zaman zaman yenilerini ekleyecegim ve guncelleyecegim.
Wednesday, February 2, 2011
. . .
Nereye düşerseniz düşün,
Bilinki Allah'ın kucağına düşmüşsünüzdür
Saçlarınızı kim okşarsa okşasın,
Bilin ki saçlarınıza dokunan Allahtır...
Kiminle adım atarsanız atın,
İnanın ki Allah'la yürüyorsunuz
Kim severse sevsin sizi,
Unutmayın Allah tarafından seviliyorsunuz...
İster taşa düşsün göz yaşlarınız ister toprağa
Bilin ki göz yaşlarınıza dokunan Allah'tır
Ben seviyorum demeyin sakın
Allah benimle seviyor deyin
Kimseye bir şey veriyorum sanmayın
Bilin ki Allah verirken sizi kullanıyor
Kendinizi feda ettiğinizi mi düşünüyorsunuz
Hayır, mülkünü dilediği yerde kullanan O'dur
[Kaynak Bilinmiyor]
Wednesday, January 26, 2011
Soba ve pisikoloji uzerine etkileri
Bizim cocuklar malum erken uyuyan cinsten degiller.
Buyuk okula gittigi halde bazen sinirlarini zorlayip aksam 10'u buluyor.
Kucuk ise cok daha feci. Bazen 12yi buluyoruz. Bazen de cok sukur 10da uyudu derken, gece 2'de kalkip sonra da geri yatmayip, bizi de kesinlikle uyutmayip gunduzleri zombie hayati yasamamiza sebep oluyor. Hala...
E tabii 12de uyuyan cocuk sahibi olmanin tek yan etkisi uykusuzluk degil. Insanin kendine ayiracagi vakit kalmiyor. Soyle bir kahve/cay yapayim, ayaklarimi uzatip gunun yorgunlugunu atayim, bir kitap okuyayim, guzel bir film seyredeyim. I-ih. Olmuyor.
Artik cizgi film seyretmekten replikleri ezbere bilir olduk. Bizimkiler beraber oynarken, henuz "kardesini rakip gorme sendromunu" atlatamadiklari icin en fazla bir 10 dakika sonra birbirini ellerinde sopalarla kovalamaya basliyorlar. Cizgi film basinda birbirlerini cok rahatsiz etmiyorlar sukur. Bir de kurallarimiz var, yani. Bizim izledigimiz filmleri, dizileri cocuklar izleyemez. Icinde R-rated malzeme olmasa bile. Her cizgi filmi de izlemiyorlar zaten. Iste o zaman, geriye kaliyor, isten eve gelip, uyuyana kadar cocuklarin gonlunu etmeye calisan sonra kafayi vurup uyuyan yada 12-2 arasini film seyretmekle gecirip sabah ise gittiginde gozunu acamayan bir anne-baba.
Iste butun bunlari dusunurken kendi cocuklugum geldi aklima.
Anne-babamin hic boyle kurallari yoktu. Yani sofra kurulunca herkes oturacak, yemegini mirin-kirin etmeden yeyip kalkacak, kavga edilmeyecek, ev dagitilmiyacak, odevler yapilacak disinda boyle "su saatten sonra tv yok, su saatte yatacaksiniz, sutunuzu icip, dislerinizi fircalayacaksiniz, bizimle beraber tv izlemek yok" gibi kurallari yoktu bizim evde. Eh biraz da mecburiyettendi bu kuralsizlik.
Zira komurlu soba denen bir isitma cihazi vardi biz cocukken. Arkasina kedi gibi kivrilmak ve uyuklamak, ustunde kestane, islanmis nohut pisirip, sabah kahvaltilarina ekmek kizartmak, yemek isitmak, camasir kurutmak, gugum icinde her daim sicak su bulundurmak gibi cok fonksiyonlu kullanilabilen bu isitma cihazinin, yakilmasi, temizlenmesi cok eziyetli oldugu gibi, isitma hacmi de maalesef cok kisitli idi. O sebepten, bir odanin icinde maaile yasami devam ettirmek gerekmekteydi kis geldiginde. Misafirler sobanin oldugu odada agirlanir, cocuklar orada yikanir, yemek orada yenir, televizyon orada seyredilir, oyun orada oynanir, sarma orada sarilir, baklava/borek orada acilir, odev orada yapilir. Yasadigimiz evin sadece dami olup catisi olmamasi sebebiyle, ciddi yalitim problemleri oldugundan, diger odalara astronot gibi katkat giyinip gitmek gerektigi icin genelde sobali oda sinirlari disina mecbur kalinmadikca cikilmazdi.
E oyle olunca biz cocukluktan itibaren anne babamiz ne seyretti ise seyrettik. Bir yandan odev yaptik, bir yandan tv seyrettik. Bir yandan odev yaptik, bir yandan buyukler ne konusuyor dinledik, duyduk. Okulda en yuksek notlari almama, surekli okul birincilikleri almama ragmen nasil oynayan her filmi izleyebildigime hayret etti okuldaki arkadaslarim. Edebiyat hocasi bir gun kaldirip "Bu arkadasinizin notlari cok iyi. Bunu duzenli, disiplinli bir calisma ortamina sahip oldugu icin gerceklestirdigine eminim. Anlat bakalim evladim" dediginde vermeye basladigim cevaplarla beni ayaga kaldirdigina pisman olacakti. Peki yani yan etkileri olmadi mi bu durumun? Olmus olabilir. Hala bir seye calisirken arkada ses olsun, bir yandan bir seyler izleyeyim, ya da yanimda birileri bir sey konussun isterim. Cok sessiz ortamda calisamam mesela. Calistigim seyden cok cabuk bikarim oyle olursa. ADHD dedikleri boyle bir sey mi acaba?
Bir de tabii anne-babanin izledigi seylerin psikolojiye agir gelme durumlari olurdu arada. Bir korku filmi kac gun geceleri uyuyamama, kafasi inip cikip civcivlerine yem yediren tavuklu saati saatlerce seyrederek sabaha dogru sizip kalma demekti. Boyle psikolojik bozukluklarda ailenin cozumu basitti: Huseyin Hoca! Hocaliginin nereden ileri geldigini hala cozebilmis olmadigim, 50lili yaslarinda, cubbeli, takkeli, sakalli, sert soguk bakisli bir mahalleli amca. Annem hanimi uzerinden, Huseyin Hoca'dan randevu alir. Gider siramizi bekler onune cikariz. "Adin", "Ana adi", "Baba adi" diye sorar sonra onundeki suya bakip, elindeki eski deftere birseyler yazar cizer hesaplar. %90'da teshis aynidir: ya "nazar" vardir ya da "maymun cini" (bunun da henuz ne oldugu henuz cozulememistir). Sonra da kah ufleyerek kah ciseleme usulu tukurerek okumaya baslar. Allah sifa versin diyerek gonderir. Huseyin Hoca teroru, tv'de her ne izlenip korkuldu ise, ona bes bastigi icin bir daha gitmemek icin hemen iyilesmeye karar verilir.. Ya da en azindan artik korkmuyormus numarasi yapilarak, uyandirildiginda sabah 5de ise gitmek uzere kalkacak baba cok kizacagi icin, gene kucuk tavuk ve yavru civcivler en yakin arkadas ilan edilip sabah edilir. Bazen de annenin tilsimli tekerleme duasi imdada yetisir.
"Bismillahi Birsin
Ilahi Nursun
Yetmis bin ayetul kursin
Dort yanimda dursun"
Iste boyle en buyuk psikolojik travmalar bile atlatilir, normal hayata donulurdu :)
Simdi bizimkilere en cok satan listelerinde 1 numara olan cocuk egitimi kitaplarindaki her turlu numarayi uygulasak da kar etmiyor. Ne yapsak acaba diye dusunmekteyim?
Var mi bir cozumu olan? ;)
Monday, January 24, 2011
Bahar oncesi temizlik..
Ard arda blog yazilarini gorup dellendigimi sanmayiniz.
Kapanmak uzere olan facebook'umda biriktirdigim ve sevdigim notlarimi kaybetmemek icin kaydetmek niyeti ile buraya kopyalamaktayim :)
Hepsi bu!
Are you carrying too many potatoes?
A kindergarten teacher has decided to let her class play game. The teacher told each child in the class to bring along a plastic bag containing a few potatoes. Each potato will be given a name of a person that the child hates, so the number of potatoes that a child will put in his/her plastic bag will depend on the number of people he/she hates.
So when the day came, every child brought some potatoes with the name of the people he/she hated. Some had 2 potatoes; some 3 while some up to 5 potatoes. The teacher then told the children to carry with them the potatoes in the plastic bag wherever they go (even to the toilet) for 1 week.
Days after days passed by, and the children started to complain due to the unpleasant smell let out by the rotten potatoes. Besides, those having 5 potatoes also had to carry heavier bags. After 1 week, the children were relieved because the game had finally ended.
The teacher asked: "How did you feel while carrying the potatoes with you for 1 week?" The children let out their frustrations and started complaining of the trouble that they had to go through having to carry the heavy and smelly potatoes wherever they go.Then the teacher told them the hidden meaning behind the game. The teacher said: "This is exactly the situation when you carry your hatred for somebody inside your heart. The stench of hatred will contaminate your heart and you will carry it with you wherever you go. If you cannot tolerate the smell of rotten potatoes for just 1 week, can you imagine what is it like to have the stench of hatred in your heart for your lifetime?"
Anonymous
So when the day came, every child brought some potatoes with the name of the people he/she hated. Some had 2 potatoes; some 3 while some up to 5 potatoes. The teacher then told the children to carry with them the potatoes in the plastic bag wherever they go (even to the toilet) for 1 week.
Days after days passed by, and the children started to complain due to the unpleasant smell let out by the rotten potatoes. Besides, those having 5 potatoes also had to carry heavier bags. After 1 week, the children were relieved because the game had finally ended.
The teacher asked: "How did you feel while carrying the potatoes with you for 1 week?" The children let out their frustrations and started complaining of the trouble that they had to go through having to carry the heavy and smelly potatoes wherever they go.Then the teacher told them the hidden meaning behind the game. The teacher said: "This is exactly the situation when you carry your hatred for somebody inside your heart. The stench of hatred will contaminate your heart and you will carry it with you wherever you go. If you cannot tolerate the smell of rotten potatoes for just 1 week, can you imagine what is it like to have the stench of hatred in your heart for your lifetime?"
Anonymous
Bir Gunes Bir Sen Bir de Terlikler
Bir Güneş'imi, bir babamı, bir de terliğimi bırakmıştım geldiğim yerde.
Bir ilkbahar gününde, güller gibi kokan Medine'de dünyaya gözlerimi açmışım. Doğduğum hastahane, Ravza'nın hemen yanı başında olduğu için, duyduğum ilk koku, Sen'in bahçenin gül kokuları olmuş. Babam gelip de, daha kulağıma ezan okumadan, kulaklarım mescidinin ezan sesiyle şereflenmiş. Kırk günlük olduğumda ilk ziyaretimi de Hâne-i Saadet'ine yapmışım. Hemen hemen yaptığım her ilkte, Sen varsın. Daha konuşmayı öğrenmeden, Sen'i sevmeyi öğrenmişim. İlk adımlarımı Ravza'nın mermerlerinde atmış ve Rabb'imle ilk buluşmamı, ilk secdemi Sen'in mescidinde yapmışım. Evini her ziyaret edişimizde Sen'i görmesek bile, varlığını hisseder, evinden her ayrılışımızda da hüzünlenirdik.
Çocuklar evde sıkılınca isterler ki, babaları onları parka, eğlence yerlerine götürsün. Medine'de yaşadığımız sürece, bunları hiç istemedik babamızdan. Canımız sıkılmaz mıydı acaba hiç? Sanırım Medine'deki hiçbir çocuğun canı sıkılmazdı. Çünkü burada hiçbir yerde olmayan Gül Bahçesi ve bahçenin "Biricik Efendisi" vardı. Vaktimizin çoğu, o bahçede geçerdi. Sen'in bahçenin mermerlerine ayakkabıyla basamazdık. Yalın ayak dolaşırdık mermerlerin üstünde. Korkardık belki bahçenin güllerine basmaktan kim bilir. Yazın mermerler ayaklarımızı yakar, bu hoşumuza giderdi. Babama sormuştum bir seferinde:
- Babacığım Medine neden bu kadar sıcak?
- Evlâdım, Medine'de iki Güneş var da ondan.- Nasıl olur babacığım, Güneş tek değil mi?Babam gülerek:- Doğru yavrum, bütün dünyayı ısıtan bir tane Güneş var. Bir de âlemleri aydınlatan ve ısıtan öyle bir Güneş daha var ki; O da (sas) Medine'de olunca sıcaklık iki kat oluyor.Babamın bu cevabı çok hoşuma gitti. Gerçekten mermerler ayaklarımızı ısıtıyordu; ama Sen'in sıcaklığın içimizi daha çok ısıtıyordu.Medine'den ayrıldıktan sonra belki ayaklarımız üşümedi; ama içimiz bir türlü ısınmıyor. Çünkü gönlümüzün Güneş'ini orada bırakmıştık. Artık O'nun (sas) evine, bahçesine gidemiyor, mermerlerinde yalın ayak koşamıyorum. Gerçi ışığın tâ buralarda da bizi aydınlatıyor; ama içimi ısıtması için Ravza'na koşmam lâzım.
Bahçende yürürken güzel ezanlar okunurdu, sanki Bilâl-i Habeşi okurdu. Biz de mescide koşar, babamın yanında namaz kılardık. Bazen o an yanımıza usulca bir kedi sokulurdu.
Babam: ‘İncitmeyin sakın, onlar Ebû Hüreyre'nin (ra) kedileri.’ derdi. Biz de onları severdik.
Çarşamba günleri Uhud'a gider, Sen'in çok sevdiğin amcanı ziyaret ederdik. O bizim de amcamızdı. Kardeşlerimle Ayneyn Tepesi'ne çıkar, oradan Uhud'da yatan 70 şehide selâm verirdik. Uhud Dağı'na her baktığımızda, Sen'i orada görür gibi olurduk. Uhud da, Ravza'n gibi gül kokardı. Orası da ayrı bir gül bahçesiydi sanki.
İşte benim yedi senem ki; en değerli, en güzel yıllarım, Sen'in Köyünde, Gül Bahçende, savaştığın yerlerde, Sen'inle dopdolu geçti. Sen'i görmesem de, Sen'inle yaşamaya o kadar alışmıştım ki, yanından ayrılırken, sanki bir parçam orada kalmıştı. Buraları bana gurbet oluverdi. Elimde olsa hemen yanına koşar gelirim, ama hep, "Büyüyünce gidersin." diyorlar. İşte sırf bu yüzden hemen büyümek istiyorum. Yanına gelince büyümüş bile olsam, bahçendeki mermerlerde yalın ayak dolaşacağım. Tâ ki Güneş'im, içimi ısıtıncaya kadar.Hasretinden, gönlüm üşüyor. Belki hasretin herkesin içini yakar; ama beni üşütüyor işte. Çünkü benim ruhum, doğduğumdan beri, sevginle ısınmaya alışmış. Sıcaklığına o kadar muhtacım ki; ne olur sana gelemesem bile, Sen beni hiç bırakma, evimizi şereflendir, ışığınla gecelerimize nur ol, sıcaklığınla bütün zerrelerimizi ısıtıver. Tıpkı Medine'de iken ısıttığın gibi.
Benim adım Nebi. Bu ismi bana, Sen'i çok seven biri koymuş. Diğer adım, Muhammed. Bu ismi de Köyünde bıraktığımız babacığım vermiş. Ben de Sen'in gibi babasız büyüyorum. Ama Sen, asla yetimliğimizi hissettirmiyorsun. Medine'den ayrıldığımızdan beri, hep yanıbaşımızdaymışsın gibi hissediyorum. Geceleri korkmadan güvenle uyuyorum. Sen'i tanıdığım ve sevdiğim için Rabb'ime binlerce kez teşekkür ediyorum.
Babamı kabre koyarken, ağabeyimin terlikleri onun kabrine düştü ve orada kaldı. Ben o terlikleri çok kıskandım. Çünkü ağabeyimin terliği hep babamla kalacaktı. Babamı son ziyaret edişimde, ben de kimse görmeden terliğimi babamın kabrine gömüverdim. Benimki de babamla kalsın diye.
Evet, demiştim ya, bir Güneş'imi, bir babamı, bir de terliklerimi bırakmıştım geride. Babam ve terliğim hep oradaydı, gelemezlerdi. Ama Güneş'im hep yanımdaydı. Yetimlerin Efendisi, yetimlerini hiç ışıksız bırakır mıydı? Dünyanın bir ucuna da gitsek, bizi bırakmayacağını biliyordum. Gözümüz, gönlümüz Sen'inle aydınlanır Efendim! Ruhumuz, içimiz sıcaklığınla ısınır.Rabb'imden hep bana tekrar Sen’in gül bahçenin mermerlerinde yalın ayak koşmayı nasip etmesini diliyorum. Tâ ki aşkınla, sevginle bütün bedenim yanıp kavrulsun. Terliğimi bıraktığım o güzel mekan son durağım olsun.
Muhammed Nebi DOĞANAY
(Medine de bir şirkette elektrik teknisyeni olarak çalışan Allah dostu ve peygamber aşığı babasi işin son günü sabah mesaisinde kendisine verilen teknik görevi tamamlayıp ayrılmak üzere iken Resulullah'ın Ravzasında elektrik çarpması sonucu vefat etmis ve Cennetül Bakiye defnedilmis. Ardindan ailesi Türkiye'ye dönmüs. O zaman 7 yaşında olan oğlu Nebi Doğanay bugün ortaokul ögrencisi imis. Kompozisyon dersi ödevi olarak bu yazıyı yazmış ve birincilik almış.)
Bir ilkbahar gününde, güller gibi kokan Medine'de dünyaya gözlerimi açmışım. Doğduğum hastahane, Ravza'nın hemen yanı başında olduğu için, duyduğum ilk koku, Sen'in bahçenin gül kokuları olmuş. Babam gelip de, daha kulağıma ezan okumadan, kulaklarım mescidinin ezan sesiyle şereflenmiş. Kırk günlük olduğumda ilk ziyaretimi de Hâne-i Saadet'ine yapmışım. Hemen hemen yaptığım her ilkte, Sen varsın. Daha konuşmayı öğrenmeden, Sen'i sevmeyi öğrenmişim. İlk adımlarımı Ravza'nın mermerlerinde atmış ve Rabb'imle ilk buluşmamı, ilk secdemi Sen'in mescidinde yapmışım. Evini her ziyaret edişimizde Sen'i görmesek bile, varlığını hisseder, evinden her ayrılışımızda da hüzünlenirdik.
Çocuklar evde sıkılınca isterler ki, babaları onları parka, eğlence yerlerine götürsün. Medine'de yaşadığımız sürece, bunları hiç istemedik babamızdan. Canımız sıkılmaz mıydı acaba hiç? Sanırım Medine'deki hiçbir çocuğun canı sıkılmazdı. Çünkü burada hiçbir yerde olmayan Gül Bahçesi ve bahçenin "Biricik Efendisi" vardı. Vaktimizin çoğu, o bahçede geçerdi. Sen'in bahçenin mermerlerine ayakkabıyla basamazdık. Yalın ayak dolaşırdık mermerlerin üstünde. Korkardık belki bahçenin güllerine basmaktan kim bilir. Yazın mermerler ayaklarımızı yakar, bu hoşumuza giderdi. Babama sormuştum bir seferinde:
- Babacığım Medine neden bu kadar sıcak?
- Evlâdım, Medine'de iki Güneş var da ondan.- Nasıl olur babacığım, Güneş tek değil mi?Babam gülerek:- Doğru yavrum, bütün dünyayı ısıtan bir tane Güneş var. Bir de âlemleri aydınlatan ve ısıtan öyle bir Güneş daha var ki; O da (sas) Medine'de olunca sıcaklık iki kat oluyor.Babamın bu cevabı çok hoşuma gitti. Gerçekten mermerler ayaklarımızı ısıtıyordu; ama Sen'in sıcaklığın içimizi daha çok ısıtıyordu.Medine'den ayrıldıktan sonra belki ayaklarımız üşümedi; ama içimiz bir türlü ısınmıyor. Çünkü gönlümüzün Güneş'ini orada bırakmıştık. Artık O'nun (sas) evine, bahçesine gidemiyor, mermerlerinde yalın ayak koşamıyorum. Gerçi ışığın tâ buralarda da bizi aydınlatıyor; ama içimi ısıtması için Ravza'na koşmam lâzım.
Bahçende yürürken güzel ezanlar okunurdu, sanki Bilâl-i Habeşi okurdu. Biz de mescide koşar, babamın yanında namaz kılardık. Bazen o an yanımıza usulca bir kedi sokulurdu.
Babam: ‘İncitmeyin sakın, onlar Ebû Hüreyre'nin (ra) kedileri.’ derdi. Biz de onları severdik.
Çarşamba günleri Uhud'a gider, Sen'in çok sevdiğin amcanı ziyaret ederdik. O bizim de amcamızdı. Kardeşlerimle Ayneyn Tepesi'ne çıkar, oradan Uhud'da yatan 70 şehide selâm verirdik. Uhud Dağı'na her baktığımızda, Sen'i orada görür gibi olurduk. Uhud da, Ravza'n gibi gül kokardı. Orası da ayrı bir gül bahçesiydi sanki.
İşte benim yedi senem ki; en değerli, en güzel yıllarım, Sen'in Köyünde, Gül Bahçende, savaştığın yerlerde, Sen'inle dopdolu geçti. Sen'i görmesem de, Sen'inle yaşamaya o kadar alışmıştım ki, yanından ayrılırken, sanki bir parçam orada kalmıştı. Buraları bana gurbet oluverdi. Elimde olsa hemen yanına koşar gelirim, ama hep, "Büyüyünce gidersin." diyorlar. İşte sırf bu yüzden hemen büyümek istiyorum. Yanına gelince büyümüş bile olsam, bahçendeki mermerlerde yalın ayak dolaşacağım. Tâ ki Güneş'im, içimi ısıtıncaya kadar.Hasretinden, gönlüm üşüyor. Belki hasretin herkesin içini yakar; ama beni üşütüyor işte. Çünkü benim ruhum, doğduğumdan beri, sevginle ısınmaya alışmış. Sıcaklığına o kadar muhtacım ki; ne olur sana gelemesem bile, Sen beni hiç bırakma, evimizi şereflendir, ışığınla gecelerimize nur ol, sıcaklığınla bütün zerrelerimizi ısıtıver. Tıpkı Medine'de iken ısıttığın gibi.
Benim adım Nebi. Bu ismi bana, Sen'i çok seven biri koymuş. Diğer adım, Muhammed. Bu ismi de Köyünde bıraktığımız babacığım vermiş. Ben de Sen'in gibi babasız büyüyorum. Ama Sen, asla yetimliğimizi hissettirmiyorsun. Medine'den ayrıldığımızdan beri, hep yanıbaşımızdaymışsın gibi hissediyorum. Geceleri korkmadan güvenle uyuyorum. Sen'i tanıdığım ve sevdiğim için Rabb'ime binlerce kez teşekkür ediyorum.
Babamı kabre koyarken, ağabeyimin terlikleri onun kabrine düştü ve orada kaldı. Ben o terlikleri çok kıskandım. Çünkü ağabeyimin terliği hep babamla kalacaktı. Babamı son ziyaret edişimde, ben de kimse görmeden terliğimi babamın kabrine gömüverdim. Benimki de babamla kalsın diye.
Evet, demiştim ya, bir Güneş'imi, bir babamı, bir de terliklerimi bırakmıştım geride. Babam ve terliğim hep oradaydı, gelemezlerdi. Ama Güneş'im hep yanımdaydı. Yetimlerin Efendisi, yetimlerini hiç ışıksız bırakır mıydı? Dünyanın bir ucuna da gitsek, bizi bırakmayacağını biliyordum. Gözümüz, gönlümüz Sen'inle aydınlanır Efendim! Ruhumuz, içimiz sıcaklığınla ısınır.Rabb'imden hep bana tekrar Sen’in gül bahçenin mermerlerinde yalın ayak koşmayı nasip etmesini diliyorum. Tâ ki aşkınla, sevginle bütün bedenim yanıp kavrulsun. Terliğimi bıraktığım o güzel mekan son durağım olsun.
Muhammed Nebi DOĞANAY
(Medine de bir şirkette elektrik teknisyeni olarak çalışan Allah dostu ve peygamber aşığı babasi işin son günü sabah mesaisinde kendisine verilen teknik görevi tamamlayıp ayrılmak üzere iken Resulullah'ın Ravzasında elektrik çarpması sonucu vefat etmis ve Cennetül Bakiye defnedilmis. Ardindan ailesi Türkiye'ye dönmüs. O zaman 7 yaşında olan oğlu Nebi Doğanay bugün ortaokul ögrencisi imis. Kompozisyon dersi ödevi olarak bu yazıyı yazmış ve birincilik almış.)
"Niye ben?"
"Neden benim başıma geldi?" Bir tek musibet anında seslendiririz bu yakıcı soruyu. "Niye ben?" Hep başkalarına olurdu böylesi şeyler. Öyle olmasına öylesine alışmışızdır ki... Benim değil, "öteki"lerin başına gelir kaza. En fazla bir istatistik rakamı kadar önemsediğimiz uzak yabancılar eksilir hayattan. "Ben" dediğimiz dokunulmazdır. "Ben" öyle sıradan değil(im)dir.
Olağan bir kaza haberinin o hep bildik "ölü sayısı" arasına sıkışmış sıradan bir rakam olamam "ben". Başkası da olabilmesi ihtimali altı milyar kez yüksek iken, niye "ben"im o "biri"?
"Başka bir sürü yerde olabilecekken niye ille de burada çıktı bu yangın?" "Başka milyonlarca insan varken, niye sadece beni seçti bu kurşun?" "Başka sayısız saatler, dakikalar dururken, nasıl oldu da bu ana denk geldi kaza?" "Başka bir dolu seferde olabilecekken, niye bu sefer oldu bu arıza?"
Tuhaf bir yalnızlık içinde buluyor kendini insan başına o "şey" geldiğinde. Etraftaki olağan sesler düşmanlaşıyor, yabancılaşıyor. Araba uğultusu, yağmur şıpırtısı, cep telefonu sesi dalga geçercesine yalayıp geçiyor seni. Sen derin acılar içindeyken, hiçbir şey olmamış gibi yürüyen, kaygısızca konuşan, her günkü gibi koşturan insanlara gücenik bir edayla bakıyorsun: "Nasıl da rahat olabiliyorsunuz böyle? Aşk olsun!" Her şey ve herkes "başka"laşıyor o anda. Yarın senin cenazen olacak, sen eksileceksin sıcacık yuvandan, yavruların "Baba!" dediğinde ömür boyu cevap alamayacak. Ama büyütmeye gerek yok! Sen sadece bir "başkası" dahasın başkalarının gözünde. Bir "başkası"nın daha cenazesini göz ucuyla seyredecek başkaları. Sen uykusuz bir gecenin koynunda, bir yaprak gibi titrerken, başkalarına göre bir "başkası" olan sen sıradan acılardan bir acı yaşıyor olacaksın. Uyuyacak milyonlarcası. Sen ve yakınların gazetelerin üçüncü sayfasında kanlı bir habere konu olmuşken, başkaları katlayıp bir kenara bırakacaklar senin haberini. Başkalarının es geçtiği kadar lüzumsuz bir yer mi işgal ediyorsun ki yeryüzünde? Başkalarının hiç üzülmeyeceği kadar, hiç eksikliğini hissetmeyeceği kadar yersiz bir yerin mi vardı âlemde?
Bak işte, ölen "ben" de olsa, "ölenle ölünmüyor"muş. Hayat devam ediyor "ben"siz. Olmasan da oluyormuş meğer. Ne kadar dayanılmaz bir acı! Ne kadar ağır bir hakaret! "Olsa da bir olmasa bir"mişim meğer. Ne kadar da aşağılandığını düşünüyor insan! Aslında o aşağılanmaya verdiğimiz tepkidir o soru: "Neden başkası değil de ben?" Daha açıkçası: "Niye ben seçildim?" "Ne isteniyor benden?" "Hak etmedim ben bu 'ceza'yı!"
Hadi itiraf edelim: Kadere hesap soruyoruz. Yazgının iki yakasından çekiştiriyoruz. Hadi bir itiraf daha: Asıl derdimiz "kader"i takdir edenledir. Yani Yaradan'la karşı karşıya gelir aklımız. "Ben"i Vareden'e keseriz faturayı. Kafa tutarız. Dokunulmazlığımızın ihlaline isyan ederiz. "Ne istedin benden?" "Benim ne suçum vardı ki?"
Ne garip! Olumsuzlukların hesabı kaderden sorulur. "Ben" kendi ellerimle suç işlerim, hapse düşerim ama "kader mahkûmu" oluveririm. Ayağım kayar, günaha bulaşırım ama "n'edersin kaderime yazılmış" deyiverir, sıyrılırım. Şampiyonluğunu, birinciliğini, galibiyetini kadere "mahkûm" eden pek çıkmaz. Sevaplarını, iyiliklerini, biriktirdiklerini, başarılarını "kader"in hesabına yazdıran olmaz.
İyiliklerimiz kadere rağmendir sanki. Başarı, yazgıya başkaldırıdır. Başarılıysam "Niye ben?" sorusunu sormama gerek yok. Birinci olduysam, "Niye benim başıma geldi?" diye sızlanmak yok. "Başkaları"nın kazalarını hayatta kalmış biri olarak seyrediyorken, "Niye ben hayatta kaldım?" diye hesap sormak yok.
Değil mi?
Farkında değilim ama... Ben bana "ben" diyebiliyorsam, ne anlaşılmaz bir ayrıcalık içimdeyim! "Ben"i bir "başkası" da olabilecekken "ben" diye seçip Vareden'e hiç minnet duygum olmayacak mı? Pekâlâ, başkaları içinde sıradan biri olabilirdim. Pekâlâ, başkalarının "başkası" diye bile bilmediği, hiç hatırlanmayan, hatırlanmaya bile değmeyen bir "yok" olabilirdim. "Yok" olduğunun bile farkında olunmayan bir "şey"dir "yok"luk... Ben "ben" olmasaydım, niye ben olamadım diye hesap sorabilir miydim? "Ben" olmayışıma yanabilir miydim?
Ama hayret! "Ben" varım, var edilmişim. Varlığım yokluğuma "ben"den habersiz tercih edilmiş. Kimseler hatırımı saymazken, beni aramazken, eksikliğimi dert edinmezken, varlık sahasına çıkarılmışım, hatırım sayılmış, el üstünde tutulmuşum. Ben bile "ben" olmayı hesap edemezken, "ben" diyebileceğim bir insan olarak var edilmişim.
Hiç beklemediğim, hiç ummadığım bir iyilikti bu! Aynada yüzüme bakıyorum, kimsenin yüzüne benzemiyor. Meğer "biricik"mişim ben. "Bitane"ymişim beni "ben" olarak seçenin nazarında. Nasıl oluyor da, ben bana "ben" diyebiliyorum? Ya, ben bana "ben" diyemeyenlerden olsaydım? "Sen" diye hitap edilmeyi hak etmemiş olsaydım? Öyle olsaydı, hiç aşağılanmış hissedecek miydim? Kadere hesap sorabilecek yetkide görebilecek miydim kendimi?
"Niye ben?" diye kaybettiğimin hesabını sorabiliyorsam, hiç hesapsız kazandığım "ben" sayesinde sorabiliyorum... Ne garip? Hiç yoktan kazandığım "ben"imle kazanamadıklarımın da hakkım olduğunu düşünmeye başlamışım. Tuhaflığa bakın ki, borç aldığım "ben"imle kendimi alacaklı sayıyorum.
Asıl sürprizi görmüyorum: "Ben" bana sürprizim. Hiç ummamıştım "ben" diye/bilineceğimi... Hiç beklemiyordum "ben" diyebilenler arasına seçileceğimi... Ben beni "ben" bilmeseydim, ben "ben" olamayışıma ağlayabilecek miydim? Ben şimdi burada soruyorum kendime: "Niye ben?
Senai Demirci
Olağan bir kaza haberinin o hep bildik "ölü sayısı" arasına sıkışmış sıradan bir rakam olamam "ben". Başkası da olabilmesi ihtimali altı milyar kez yüksek iken, niye "ben"im o "biri"?
"Başka bir sürü yerde olabilecekken niye ille de burada çıktı bu yangın?" "Başka milyonlarca insan varken, niye sadece beni seçti bu kurşun?" "Başka sayısız saatler, dakikalar dururken, nasıl oldu da bu ana denk geldi kaza?" "Başka bir dolu seferde olabilecekken, niye bu sefer oldu bu arıza?"
Tuhaf bir yalnızlık içinde buluyor kendini insan başına o "şey" geldiğinde. Etraftaki olağan sesler düşmanlaşıyor, yabancılaşıyor. Araba uğultusu, yağmur şıpırtısı, cep telefonu sesi dalga geçercesine yalayıp geçiyor seni. Sen derin acılar içindeyken, hiçbir şey olmamış gibi yürüyen, kaygısızca konuşan, her günkü gibi koşturan insanlara gücenik bir edayla bakıyorsun: "Nasıl da rahat olabiliyorsunuz böyle? Aşk olsun!" Her şey ve herkes "başka"laşıyor o anda. Yarın senin cenazen olacak, sen eksileceksin sıcacık yuvandan, yavruların "Baba!" dediğinde ömür boyu cevap alamayacak. Ama büyütmeye gerek yok! Sen sadece bir "başkası" dahasın başkalarının gözünde. Bir "başkası"nın daha cenazesini göz ucuyla seyredecek başkaları. Sen uykusuz bir gecenin koynunda, bir yaprak gibi titrerken, başkalarına göre bir "başkası" olan sen sıradan acılardan bir acı yaşıyor olacaksın. Uyuyacak milyonlarcası. Sen ve yakınların gazetelerin üçüncü sayfasında kanlı bir habere konu olmuşken, başkaları katlayıp bir kenara bırakacaklar senin haberini. Başkalarının es geçtiği kadar lüzumsuz bir yer mi işgal ediyorsun ki yeryüzünde? Başkalarının hiç üzülmeyeceği kadar, hiç eksikliğini hissetmeyeceği kadar yersiz bir yerin mi vardı âlemde?
Bak işte, ölen "ben" de olsa, "ölenle ölünmüyor"muş. Hayat devam ediyor "ben"siz. Olmasan da oluyormuş meğer. Ne kadar dayanılmaz bir acı! Ne kadar ağır bir hakaret! "Olsa da bir olmasa bir"mişim meğer. Ne kadar da aşağılandığını düşünüyor insan! Aslında o aşağılanmaya verdiğimiz tepkidir o soru: "Neden başkası değil de ben?" Daha açıkçası: "Niye ben seçildim?" "Ne isteniyor benden?" "Hak etmedim ben bu 'ceza'yı!"
Hadi itiraf edelim: Kadere hesap soruyoruz. Yazgının iki yakasından çekiştiriyoruz. Hadi bir itiraf daha: Asıl derdimiz "kader"i takdir edenledir. Yani Yaradan'la karşı karşıya gelir aklımız. "Ben"i Vareden'e keseriz faturayı. Kafa tutarız. Dokunulmazlığımızın ihlaline isyan ederiz. "Ne istedin benden?" "Benim ne suçum vardı ki?"
Ne garip! Olumsuzlukların hesabı kaderden sorulur. "Ben" kendi ellerimle suç işlerim, hapse düşerim ama "kader mahkûmu" oluveririm. Ayağım kayar, günaha bulaşırım ama "n'edersin kaderime yazılmış" deyiverir, sıyrılırım. Şampiyonluğunu, birinciliğini, galibiyetini kadere "mahkûm" eden pek çıkmaz. Sevaplarını, iyiliklerini, biriktirdiklerini, başarılarını "kader"in hesabına yazdıran olmaz.
İyiliklerimiz kadere rağmendir sanki. Başarı, yazgıya başkaldırıdır. Başarılıysam "Niye ben?" sorusunu sormama gerek yok. Birinci olduysam, "Niye benim başıma geldi?" diye sızlanmak yok. "Başkaları"nın kazalarını hayatta kalmış biri olarak seyrediyorken, "Niye ben hayatta kaldım?" diye hesap sormak yok.
Değil mi?
Farkında değilim ama... Ben bana "ben" diyebiliyorsam, ne anlaşılmaz bir ayrıcalık içimdeyim! "Ben"i bir "başkası" da olabilecekken "ben" diye seçip Vareden'e hiç minnet duygum olmayacak mı? Pekâlâ, başkaları içinde sıradan biri olabilirdim. Pekâlâ, başkalarının "başkası" diye bile bilmediği, hiç hatırlanmayan, hatırlanmaya bile değmeyen bir "yok" olabilirdim. "Yok" olduğunun bile farkında olunmayan bir "şey"dir "yok"luk... Ben "ben" olmasaydım, niye ben olamadım diye hesap sorabilir miydim? "Ben" olmayışıma yanabilir miydim?
Ama hayret! "Ben" varım, var edilmişim. Varlığım yokluğuma "ben"den habersiz tercih edilmiş. Kimseler hatırımı saymazken, beni aramazken, eksikliğimi dert edinmezken, varlık sahasına çıkarılmışım, hatırım sayılmış, el üstünde tutulmuşum. Ben bile "ben" olmayı hesap edemezken, "ben" diyebileceğim bir insan olarak var edilmişim.
Hiç beklemediğim, hiç ummadığım bir iyilikti bu! Aynada yüzüme bakıyorum, kimsenin yüzüne benzemiyor. Meğer "biricik"mişim ben. "Bitane"ymişim beni "ben" olarak seçenin nazarında. Nasıl oluyor da, ben bana "ben" diyebiliyorum? Ya, ben bana "ben" diyemeyenlerden olsaydım? "Sen" diye hitap edilmeyi hak etmemiş olsaydım? Öyle olsaydı, hiç aşağılanmış hissedecek miydim? Kadere hesap sorabilecek yetkide görebilecek miydim kendimi?
"Niye ben?" diye kaybettiğimin hesabını sorabiliyorsam, hiç hesapsız kazandığım "ben" sayesinde sorabiliyorum... Ne garip? Hiç yoktan kazandığım "ben"imle kazanamadıklarımın da hakkım olduğunu düşünmeye başlamışım. Tuhaflığa bakın ki, borç aldığım "ben"imle kendimi alacaklı sayıyorum.
Asıl sürprizi görmüyorum: "Ben" bana sürprizim. Hiç ummamıştım "ben" diye/bilineceğimi... Hiç beklemiyordum "ben" diyebilenler arasına seçileceğimi... Ben beni "ben" bilmeseydim, ben "ben" olamayışıma ağlayabilecek miydim? Ben şimdi burada soruyorum kendime: "Niye ben?
Senai Demirci
Buluşmak Üzere
Diyelim yağmura tutuldun bir gün
Bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek
Öbür yanda güneş kendi keyfinde
Ne de olsa yaz yağmuru
Pırıl pırıl düşüyor damlalar
Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın
Dar attın kendini karşı evin sundurmasına
İşte o evin kapısında bulacaksın beni
Diyelim için çekti bir sabah vakti
Erkenceden denize gireyim dedin
Kulaç attıkça sen
Patiska çarşaflar gibi yırtılıyor su ortadan
Ege denizi bu efendi deniz
Seslenmiyor
Derken bi de dibe dalayım diyorsun
İçine doğdu belki de
İşte çil çil koşuşan balıklar
Lapinalar gümüşler var ya
Eylim eylim salınan yosunlar
Onların arasında bulacaksın beni
Diyelim sapına kadar şair bir herif çıkmış ortaya
Çakmak çakmak gözleri
Meydan ya Taksim ya Beyazıt meydanı
Herkes orda sen de ordasın
Herif bizden söz ediyor bu ülkenin çocuklarından
Yürüyelim arkadaşlar diyor yürüyelim
Özgürlüğe mutluluğa doğru
Her işin başında sevgi diyor
Gözlerin yağmurdan sonra yaprakların yeşili
Bi de başını çeviriyorsun ki
Yanında ben varım
Can YÜCEL
SÖZ BAŞI
Bismihû.
Esirgeyen ve bağışlayan ALLAH'ın adıyla.
Önce söz vardı, hayat sonradan geldi.
Önce çile vardı ihsan arkadan geldi.
Önce iştiyak, arkadan sebat geldi.
Sözün yaratılışı Züleyha'nın yaradılışından evveldi. Âdem, ki ona bütün isimler öğretildi.
Yûsuf'un kaderi Züleyha'ya tecelli. Züleyha'nın kaderi Yûsuf'a tecelli.
Kuyu... Zindan... Kuyu... Zindan...
Önce çile arkadan ihsan. Züleyha vazgeçti mi maşukundan?
Mülk gibi söz de, ne senin ne benim…
Cümle gibi aşk da ne senin ne benim…
Söz de,
aşk da,
ne benim ne senin…
Bir yaz sabahına doğan ve su değdiğinde kokusunu salan kırmızı sardunya, ağustos göklerinde başımın üzerinden geçen bulut,
mayıs gülü,
ışıklı nisan yağmuru
ne kadar ALLAH'tansa,
mülk gibi söz de ve aşk da
O'ndan…
"Sen" tahtına yazıcı kimi oturtsan da,
beşerî bir sevgili ya da cismanî bir aşk gibi görünen,
hiçbir yol O'ndan özgeye çıkmıyor aslında, "gönül tahtına O'ndan özge sultan" olmuyor.
Değil mi ki her şey O'ndan, gidecek yer yok O'ndan başka.
Gelinen yer yok O'ndan başka.
İnsan o ki, O'ndan başkasını sevemez sevginin mahiyeti icrabı, O'ndan başkasını bilemez bilginin mahiyeti icabı.
Işık ki tek kaynaktan dağılır, ışığı yakın olan aydınlık, uzakta kalan karanlıktır. Her şeyin O'ndan olması, ve ışığın tek kaynaktan dağılıyor olması O'ndan başkasının bilinme ve sevilme ihtimalini tümden yok eder.
Kimi zaman sevdiğimizin ne olduğunu bilmeden severiz. Ve insan henüz neyi sevdiğini bilmediği böyle zamanlarda O'ndan başkasını sevdiğini zannedebilir :
Bir çiçeği, bir kuşu,
denizi, yağmuru,
gökyüzünü, yazıyı,
yazıyı yazanı, kalemi tutanı,
bir yaratılmışı hasılı.
Söz gelimi Leylâ Mecnun'u, Şirin Ferhâd'ı, Züleyha Yûsuf'u sevdiğini zannedebilir.
Oysa sevmek, en fazla, neyi sevdiğini fark etmek demektir ve seven biraz da neyi sevdiğini bilendir.
Çünkü ışığın kaynağı tektir ve kim aydınlığının kendinden menkul olduğunu iddia edebilir?
Her aşk O'na çıkar sonunda, O'ndan başkasını sevmek imkânsız gibidir. Seven neyi sevdiğini bilse de bu böyledir, bilmese de bu böyledir.
Bu yüzden değil mi ki kendini kaybetmek gibi görünen aşk, aslında kendini bilmek. İstese de insan O'ndan özgeyi sevme şansı yok. Şans sözcüğü yok lügatlerde bundan böyle. O'ndan özgeyi sevme ihtimali yok. Ve neyi sevdiğini bilenle bilmeyen arasındaki fark sadece bilmenin bilincinden ibaret.
Küçük bir biliş farkı.
Mülk gibi aşk da ALLAH'tan.
Ruhun da O, kalbin de O, aklın da O.
Tenin de O, canın da O, cismin de O.
Ve aradan perdeleri kaldırarak O'nu bilmek olarak tanımlanan şey, bu seyr ü sefer, sadece O'nu bilmeyi bilmenin sancısından ibaret.
Sevginin yanılgısı yok. Yanlış olan neyi sevdiğini bilmemek ve yolu yanlış çizmek. Hangi kaynaktan geldiğini suyun, hangi dağın üstünden döküldüğünü aydınlığın, bilmemek. Bilmemek yanlış kılar sevgiyi.
Züleyha ki Yûsuf'u sevdi. İbtida, neyi ve kimi sevdiğini bilmedi. Sonra aşkın kaynağını bildi, Yûsuf'u değil, Yûsuf'ta tecellâ eden nuru sevdiğini fark etti. Yûsuf da, ki rüyasında güneş, ay ve on bir yıldız ona secde etmişti, bir kuyuya atılmış ve kendisine zindanda rüya yorumu verilmişti, önce aşkın kaynağını bildi sonra nurun Züleyha sûretinde tecellâ ettiğini fark etti. Biri sûretten nura yükselirken diğeri nurun sûrette tecellâ ettiğini idrak etti.
İşte bütün hikâye: Kim düştü kuyuya, Yûsuf mu, Yakub mu, Züleyha mı? Zindan kimin kader,
Yûsuf'un mu, Yakub'un mu, yoksa Züleyha'nın mı? Yûsuf, Yakub ve Züleyha yok aslında.
Hepsi bir, hepsi O bir, hepsi tek bir.
Söylenmemiş Mesnevi kalmadı yer yüzünde. Her Yûsuf u Züleyha, bir öncekinin hem aynı hem başkası. Bu nasıl mazmun diyor ya, kalbi dipsiz derinliklerde çoğalan Fuzuli, Farsça Divan'ının önsözünde, yani ki Mukaddime'sinde. Hiç kullanılmamış, diye kaldırıp atıyor ya bir imgeyi uykusuz kaldığı gecelerin sabaha değdiği yerde. Sonra aynı gecelerin aynı sabahlara değdiği yerde, bu kez, bu nasıl mazmun, diye yırtıyor ya kullanılmış olan bir başka mazmunu. Hem bilinen hem bilinmeyen, hem kullanılmış bir imge hem kullanılmamış bir imge; böyle olmalı ki sözün hükmü tam olsun. Eski zincire bağlanan bir halka, ama yeni, böyle olsun ki zincir kuvvetli olsun.
Yine aynı ayna
ve birkaç ruh
hepsinin içinde mevcûd
Züleyha'nın acısı acının Züleyha'sı
Bismihû.
Esirge ve bağışla.
Nazan Bekiroğlu-Yusuf ile Züleyha Kalbin Üstünde Titreyen Hüzün
SABIR
Sabrın sonu selâmet,
Sabır hayra alâmet.
Belâ sana kahretsin;
Sen belâya selâm et!
Felâh mı, onda felâh,
Silâh mı, onda silâh.
Sen de kim oluyorsun?
Asıl sabreden Allah.
Sabır, incecik sırat;
Murat içinde murat.
Sabır Hakka tevekkül.
Sabır hakka itimat.
Sabırla pişer koruk,
Yerle bir olur doruk.
Sabır, sabır ve sabır,
İşte Kur'anda buyruk!
Bir sır ki âşikâre,
Avcı yenik şikâre.
Yalnız, yalnız sabırda
Çaresizliğe çare...
Necip Fazıl Kısakürek
Eylul Ruyasi
Eskiler ne az bilir gozukup ne cok sey bilirler halbuki..
Ilkokula sadece 3 gun gidebilmis babaannem, beni dizine yatirir, destanlar masallar romanlar anlatir, tekerlemeler, beyitler, siirler, sarkilar soylerdi.. Bayilirdim!.. En son bizim evde ondan duydugum, ve cok hosuma giden bir ilahiyi kasede soylemesini rica etmistim, o da beni kirmamisti.. Nereye kayboldugunu bilmedigim bu kasette, 4 yil once vefat eden yarim hafiz olan dedemin Kur'an okurken, anneannemin de atma turku atarken sesi vardi.. Kasedi kaybettigimden beri yillardir babaannemin ilahisini hatirlamaya calisir dururum.. Bugun bir kere de internette sansimi deneyeyim dedim.. Aklimda kalmis bir iki cumlesini yazdim.. Ve sonunda buldum!:
Hakk'ın kandilinde gizli sır idim
Anamın beline indirdin beni
Ak mürekkep idim, kızıl kan ettin
Türlü irenklere yandırdın beni
Anamın karnında ben neler gördüm
Yedi derya geçtim, ummana daldım
Dokuz aylık yoldan sefere geldim
Bir kapısız hana indirdin beni
Ben de bildim şu dünyaya geldiğim
Tuzlandım da çapıtlara belendim
Bir zaman da beşiklerde eğlendim
Anamın sütüne kandırdın beni
Beş yaşında akıl geldi başıma
On yaşında gider oldum işime
Varıp ta değince on beş yaşıma
Bir kuru sevdaya yeldirdin beni
On beş yaşadım, yirmiye yol oldu
Otuzunda çevre yanım göl oldu
Kırk yaşadım, hayrım, şerrim bell'oldu
Hayrımı, şerrimi bildirdin bana
Ellisinde yaşım yarısın geçti
Altmışında yoluna yokuş düştü
Yetmişinde biraz tebdilim şaştı
Mertebe mertebe indirdin beni
Sekseninde beratçığım yazıldı
Doksanında kan damarım üzüldü
Yüz yaşında azalarım çözüldü
Bir sabi masuma döndürdün beni
Karac'oğlan der ki, yaktın yandırdın
Ecel şarabın verdin kandırdın
Emreyledin Azrail'i gönderdin
Hiç de doğmamışa döndürdün beni
KARACAOĞLAN
Babaannemin oldugu gun bu kasedi gozyaslari icinde dinlemistim. Son cumleden sonra gulerek "Iste bu kadaaaaaaar!!" diyordu..
Iste bu kadar.
Ilkokula sadece 3 gun gidebilmis babaannem, beni dizine yatirir, destanlar masallar romanlar anlatir, tekerlemeler, beyitler, siirler, sarkilar soylerdi.. Bayilirdim!.. En son bizim evde ondan duydugum, ve cok hosuma giden bir ilahiyi kasede soylemesini rica etmistim, o da beni kirmamisti.. Nereye kayboldugunu bilmedigim bu kasette, 4 yil once vefat eden yarim hafiz olan dedemin Kur'an okurken, anneannemin de atma turku atarken sesi vardi.. Kasedi kaybettigimden beri yillardir babaannemin ilahisini hatirlamaya calisir dururum.. Bugun bir kere de internette sansimi deneyeyim dedim.. Aklimda kalmis bir iki cumlesini yazdim.. Ve sonunda buldum!:
Hakk'ın kandilinde gizli sır idim
Anamın beline indirdin beni
Ak mürekkep idim, kızıl kan ettin
Türlü irenklere yandırdın beni
Anamın karnında ben neler gördüm
Yedi derya geçtim, ummana daldım
Dokuz aylık yoldan sefere geldim
Bir kapısız hana indirdin beni
Ben de bildim şu dünyaya geldiğim
Tuzlandım da çapıtlara belendim
Bir zaman da beşiklerde eğlendim
Anamın sütüne kandırdın beni
Beş yaşında akıl geldi başıma
On yaşında gider oldum işime
Varıp ta değince on beş yaşıma
Bir kuru sevdaya yeldirdin beni
On beş yaşadım, yirmiye yol oldu
Otuzunda çevre yanım göl oldu
Kırk yaşadım, hayrım, şerrim bell'oldu
Hayrımı, şerrimi bildirdin bana
Ellisinde yaşım yarısın geçti
Altmışında yoluna yokuş düştü
Yetmişinde biraz tebdilim şaştı
Mertebe mertebe indirdin beni
Sekseninde beratçığım yazıldı
Doksanında kan damarım üzüldü
Yüz yaşında azalarım çözüldü
Bir sabi masuma döndürdün beni
Karac'oğlan der ki, yaktın yandırdın
Ecel şarabın verdin kandırdın
Emreyledin Azrail'i gönderdin
Hiç de doğmamışa döndürdün beni
KARACAOĞLAN
Babaannemin oldugu gun bu kasedi gozyaslari icinde dinlemistim. Son cumleden sonra gulerek "Iste bu kadaaaaaaar!!" diyordu..
Iste bu kadar.
-F (Eylul 22 2009 - Facebook'taki notlarimdan)
You are Joy!
Oh my God, our intoxicated eyes
Have blurred our visionOur burdens have been made heavy,
Forgive us.
You are hidden and yet
From east to west you have filled the world with Your radiance
Your Light is more magnificent
Than sunrise or sunset
And you are the inmost ground of consciousness
Revealing the secrets we hold.
You are an explosive force
causing our dammed up rivers to burst forth.
You whose essence is hidden
While Your gifts are manifest
You are like water
and we are like millstones
You are like wind and we are like dust;
The wind is hidden while the dust is plainly seen.
You are the invisible spring
and we are your lush garden
You are the spirit of life,
And we are like hand and foot;
Spirit causes the hand to close and open.
You are intelligence,
And we are your voice
Your intelligence causes this tongue to speak.
You are joy and we are laughter,
For we are the result
of the blessing of Your joy
All our movement is really
A continual profession of faith
Bearing witness to Your eternal power
Just as the powerful turning of the millstone
professes faith in the rivers existence.
Dust settles upon my head and upon my metaphors
For You are beyond anything we could ever think or say
And yet this servant cannot stop trying
to express Your beauty in every moment,
let my soul be Your carpet.
Mathnawi V:3307-3319
Her Koyun Kendi Bacagindan Asilir... Mi?
Behlül Dana, ara sıra şehirde dolaşıp, bir kısım insanlara nasihat ederdi. Bazı yanlış işleri gordugunde, derhal o kişileri ikaz ederdi. Bu durumdan rahatsız olan kişiler de, Halife Harun Reşid'e onu sikayet ettiler.
Dediler ki: "Behlül'e söyleyin de ey sultan! Yaptığımız işlere, karışmasın her zaman. Bizim günahımızla, onun ne derdi var ki? Hem, her koyun kendi bacağından asılmaz mı?!"
Harun Reşid, Behlül'ü sarayına Çağırdı. Halkın şikayetini, ona aynen söyledi. O ise, hiç bir cevap vermeden terk etti sarayı .
Ve bir kaç koyun alıp, hemen onları kesti.
Kestiği her bir koyunu bir sokağın başına, kendi bacaklarından astı. İnsanlar bunu görüp: "Ne olacak. Delinin yapacağı bir istir bu ancak" dediler.
Lakin günler geçtikçe, ve o etler koktukca, bundan, bütün mahalle rahatsız olmaya basladi. Kokudan durulmaz hale gelince halk, durumu halifeye sikayet etti.
Dediler: "Ey halife, Behlül'e söyleyiniz. Astığı koyunlardan, perisan olduk hepimiz"
Harun Reşid, Behlül’ü çağırınca aldigi cevap soyle oldu:
"Halbuki ben her koyunu kendi bacaklarından astım. Niçin şikayete geldiler ki size bunu? Demek ki, bu şekilde asılsa da her koyun, kokunca, herkese zararı varmış onun. Uzun lafin kisasi anlatmak istedimki bu halle, bir kötünün şerrini, çeker bütün mahalle."
Ve bir kaç koyun alıp, hemen onları kesti.
Kestiği her bir koyunu bir sokağın başına, kendi bacaklarından astı. İnsanlar bunu görüp: "Ne olacak. Delinin yapacağı bir istir bu ancak" dediler.
Lakin günler geçtikçe, ve o etler koktukca, bundan, bütün mahalle rahatsız olmaya basladi. Kokudan durulmaz hale gelince halk, durumu halifeye sikayet etti.
Dediler: "Ey halife, Behlül'e söyleyiniz. Astığı koyunlardan, perisan olduk hepimiz"
Harun Reşid, Behlül’ü çağırınca aldigi cevap soyle oldu:
"Halbuki ben her koyunu kendi bacaklarından astım. Niçin şikayete geldiler ki size bunu? Demek ki, bu şekilde asılsa da her koyun, kokunca, herkese zararı varmış onun. Uzun lafin kisasi anlatmak istedimki bu halle, bir kötünün şerrini, çeker bütün mahalle."
Demek ki, layikmisiz
Çocuklar, taş attılar bir gün Behlül Dana’ya.
Vücudunun bir yeri, başladı kanamaya.
Buna rağmen kızmayıp, dedi ki: (Ey çocuklar!
Kanattı vücudumu attığınız o taşlar.
Lakin Hak teâlâya ederim ben tevekkül.
Rabbinden başkasına, sığınmaz çünkü Behlül.)
Bir gün de, kendisini gördüler kabristanda.
Kabirler arasında otururdu o anda.
Bu hal, o insanların gitti gariplerine.
Dediler: (Kabristanda ne ararsın sen yine?)
Dedi: (Şu insanlarla otururum ki, bunlar,
Ne bana bir eziyet, ne de gıybet yaparlar.)
Bir defa da, Bağdat'ta, oldu çok pahalılık.
Halkın tahammül gücü, kalmadı buna artık.
Gidip Behlül Dana’ya bunu hatırlatarak,
Dediler: (Dua et de, rahata kavuşsun halk.)
Buyurdu ki: (Vallahi karışmam ben bu işe.
Demek ki, layıkmışız bu fiyat-ı fahişe.
Zira biz, günahlardan tam kaçınsaydık şayet,
Ve emrettiği gibi, yapsaydık tam ibadet,
O zaman, bir tek buğday, bir dinar olsa dahi,
Hiç sıkıntı çekmezdik bu hususta Vallahi.
Çünkü Allah, kefildir kullarının rızkına.
Yeter ki, bu kulluğu tam yapalım biz Ona.)
Sonra da ellerini birbirine vurarak,
Buyurdu ki: (Ey insan, ahiret var muhakkak.
Hep dünyaya çalıştın, yazık ettin kendine.
Bir hazırlık yapmadın lakin ahiretine.
Halbuki ahirette bir hesap var ki yarın,
Senin, o suallere, yok verecek cevabın.)
Bir gün de buyurdu ki: (Çabuk geçer bu dünya.
Bu hayat, bir hayaldir, yahut sanki bir rüya.
Bu faniye aldanan, bulamaz huzur, sevinç.
Aklı olan, gönlünü kaptırır mı buna hiç.
Sadece dünya için çalışırsa bir kimse,
Verir Allah, dünyalık, muradı her ne ise.
Eğer ahiret için çalışırsa bir insan,
Allah, ikisini de, o kula eder ihsan.
Her kim, ikisini de elde etmek isterse,
Her ikisinden dahi, mahrum kalır o kimse.)
Dediler ki: (Efendim, iyi anlamadık biz.
Bunu, bir misal ile izah eder misiniz?)
Behlül Dana baktı ki, önünde bir kalas var.
Bir ucuna geçti ve kaldırıp koydu tekrar.
Sonra, öbür ucuna yürüyüp geçti hemen.
Kaldırdı onu dahi, çok kuvvet sarf etmeden.
İnsanlar bakıyorken onun ne yaptığına,
Bu sefer de, kalasın geçti tam ortasına.
Uğraştı kaldırmaya, yetmedi gücü fakat.
Anladılar o zaman, ne demek ister bu zat.
Abdüllatif Uyan
Vücudunun bir yeri, başladı kanamaya.
Buna rağmen kızmayıp, dedi ki: (Ey çocuklar!
Kanattı vücudumu attığınız o taşlar.
Lakin Hak teâlâya ederim ben tevekkül.
Rabbinden başkasına, sığınmaz çünkü Behlül.)
Bir gün de, kendisini gördüler kabristanda.
Kabirler arasında otururdu o anda.
Bu hal, o insanların gitti gariplerine.
Dediler: (Kabristanda ne ararsın sen yine?)
Dedi: (Şu insanlarla otururum ki, bunlar,
Ne bana bir eziyet, ne de gıybet yaparlar.)
Bir defa da, Bağdat'ta, oldu çok pahalılık.
Halkın tahammül gücü, kalmadı buna artık.
Gidip Behlül Dana’ya bunu hatırlatarak,
Dediler: (Dua et de, rahata kavuşsun halk.)
Buyurdu ki: (Vallahi karışmam ben bu işe.
Demek ki, layıkmışız bu fiyat-ı fahişe.
Zira biz, günahlardan tam kaçınsaydık şayet,
Ve emrettiği gibi, yapsaydık tam ibadet,
O zaman, bir tek buğday, bir dinar olsa dahi,
Hiç sıkıntı çekmezdik bu hususta Vallahi.
Çünkü Allah, kefildir kullarının rızkına.
Yeter ki, bu kulluğu tam yapalım biz Ona.)
Sonra da ellerini birbirine vurarak,
Buyurdu ki: (Ey insan, ahiret var muhakkak.
Hep dünyaya çalıştın, yazık ettin kendine.
Bir hazırlık yapmadın lakin ahiretine.
Halbuki ahirette bir hesap var ki yarın,
Senin, o suallere, yok verecek cevabın.)
Bir gün de buyurdu ki: (Çabuk geçer bu dünya.
Bu hayat, bir hayaldir, yahut sanki bir rüya.
Bu faniye aldanan, bulamaz huzur, sevinç.
Aklı olan, gönlünü kaptırır mı buna hiç.
Sadece dünya için çalışırsa bir kimse,
Verir Allah, dünyalık, muradı her ne ise.
Eğer ahiret için çalışırsa bir insan,
Allah, ikisini de, o kula eder ihsan.
Her kim, ikisini de elde etmek isterse,
Her ikisinden dahi, mahrum kalır o kimse.)
Dediler ki: (Efendim, iyi anlamadık biz.
Bunu, bir misal ile izah eder misiniz?)
Behlül Dana baktı ki, önünde bir kalas var.
Bir ucuna geçti ve kaldırıp koydu tekrar.
Sonra, öbür ucuna yürüyüp geçti hemen.
Kaldırdı onu dahi, çok kuvvet sarf etmeden.
İnsanlar bakıyorken onun ne yaptığına,
Bu sefer de, kalasın geçti tam ortasına.
Uğraştı kaldırmaya, yetmedi gücü fakat.
Anladılar o zaman, ne demek ister bu zat.
Abdüllatif Uyan
Bel/Sirt Agrisi Cekenlerden misiniz?
Bel/Sirt agrilari icin gittigim Fizik Tedavi uzmani asagidaki urunu onerdi. Cok uzun sure bilgisayar basinda calismaktan bir muddet sonra oturdugumuz koltukta olmasi gerektigi gibi omuriligimiz kavisli duramamaya basliyor, one dogru kamburlasarak oturuyoruz. O da bazi omurlara asiri yuk binmesine sebep oluyormus. Lumbar Roll, cok yorgunken bile sirtin saglikli olan kavisli haliyle kalabilmesi icin sirta destek sagliyor. Ben ofise, eve, arabaya falan da aldim, ebay'de indirim ve free shipping gorunce.
Siz de uzun sure oturmanizi gerektiren isler ile mesgul iseniz ve bel/sirt agrisindan muzdaripseniz, bu ise yariyor, tavsiye ederim efendim..
Peki ya Mandy?
Mandy benim yuzunu hic gormedigim 18 yasinda Amerika'li bir kiz.
8 yasindayken annesini kansere kaybetmis.
O vakit 4 yasinda olan erkek kardesi ve saglik problemleri olan ama alkolik bilgisayar muhendisi babasi ile bugunlere gelmisler.
Annesinin biraktigi bir miktar para ile hemsirelik okumus, kardesine ve kendisine bakmaya, kendi ayaklari uzerinde durmaya calisan bir kiz.
Babasi bayagi bir vakittir hastanedeymis. 2 gun once onu da kaybetmisler.
Mandy, bizim temizlige gelen Bosnali bayanin komsu kizi. Kendi kizlari ile yasit, cocukluktan beri koruyup kolladigi, cocuklari ile oynayan bir kizcagiz.
Baba olunce, trajik ama klasik bir Amerikan ailesi tablosu cikiyor ortaya.
17 senedir mortgage odenen eski bir ev. Odemeye devam edemedikleri icin banka tarafindan oksuz yetim kalmis bu iki kardesin elinden alinacak.
Babasini hastanede ziyarete bile gucu yetmeyen Mandy, cenazeyi almak icin amcasini aramis. Amcasi eski arabasinin tamiri ile daha mesgulmus. Mandy: "Babam oldu amca hastanede". Amca: "Biliyorum". Mandy: "Gidip alalim". Amca: "Baban oldu, bekliyor orada iste, bir yere gidecegi yok. Once su arabayi halledelim".
Akrabalarinin en yakinlarinin bile sahip cikmadigi, kendi basina birakilmis ve yakinda sokakta kalacak 2 kardes. Zavalli Mandy caresizlik icinde en yakin arkadasi olan Bosnali hanimin kizi Semsaya aglayarak anlatmis durumu.
Kendisi de maddi sikintilar yasayan, 2 yildir esi issiz olan Bosnali hanim da aglayan kizindan Mandy'nin babasinin oldugunu ogrenince ne yapacagini sasirmis.
Cumartesi icini bana dokuyordu yarim yamalak ingilizcesiyle. "Bizim ailelerimiz bize bir sey olsa aninda sahip cikar cocuklarimiza. Gozumuz arkada kalmaz. Bu zavalli 2 kardes, annesiz, babasiz, parasiz, evsiz, sahipsiz ortada kaldi. Inanamiyorum" diyordu. Belki adamin hayat sigortasindan biraz para alabilirler diyecek oldum. Komsu bir hanimin avukat tutmalarina yardimci olmaya calistigini soyledi.
Aile kurumunun ne kadar onemli oldugunu goruyor insan. Dinimizde aile kurumunun korunmasi, baglarin guclu tutulmasi, sadece aile degil, guclu arkadaslik, komsuluk iliskilerinin bile tesvik edilmesinin guclu toplumlar, saglikli, korunan, sahip cikilan bireyler yetistirilmesi icin ne kadar onemli oldugunu anlatiyor Mandy ornegi.
Ben-merkezli, bencil yasami promote eden bir kulturun sonucu Mandy'nin yasadiklari.
Baba iki cocugunu dusunup kendini siroz edene kadar icmese. Amcalar, hala sahip cikip evin borcunu odese, ya da bir avukat tutup cocuklarin babalarinin sigortasindan para alabilmelerini saglasa...
Sonra da tabii, bizim yapabilecegimiz bir sey var midir acaba Mandy icin diye kurcalandi aklim? Var midir acaba?
Sunday, January 23, 2011
Merhaba
Ehm!
Ne zaman sevincle karisik heyecanli bir haber/olay beklesem uykum gelir benim.
Kalbim kut kut atarken, beynime fazla oksijen gittigi icin mi yoksa kutlemeler siklastikca bunye kaldiramadigi icin mi ne heyecan icinde beklerken, haberi alisa veya olay gerceklesene dakikalar kala kendimi uyurken buluveririm. Olay vuku buldugu anlarda uyandigimda da, uyku mahmurlugu ve sevincle karisik heyecan duygulari ile tamamen uyanana kadar ruya mi gercek mi pek anlamadan gecer o anlar...
Stesli bekleyislerin ise etkisi cok farkli oluyor bende. Onu da bu sira test edip onayladim net bir sekilde. Stresli bekleyislerde, beynim bekledigim seyin muhtemel neticelerini dusunup harap olmak yerine, geyik bir seye sarip onunla mesgul olmayi tercih ediyormus meger. Ama sadece ve sadece geyik seyler. Misal su anda isle/evle alakali da bir ton mesgul olabilecegim sey varken, zihnim onlarla degil de muhim olmayan seylerle dolmayi tercih ediyor. Iste bu sebepten, bir kac saat sonra aldigimda tum halet-i ruhiyyem ve hayatim uzerinde etkili olabilicek olan o haberi beklerken, kafami kurcalayan her nasilsa o degil de, Persembe gunu Fatmagul'e ne olacagi! (Evet evet, Fatmagul'un sucu ne?).. Yanii... 2 gundur buna sarmis durumdayim. Cunku Fatmagul'e ne olursa olsun, oldugunda benim hayatimdaki etkisi film bittiginde biteceginden, bilincaltim problem sirasinda onu one alip digerlerini arkaya iterek, boylelikle stresle bekledigim o haber alinana kadar da onunla streslerden streslere girerek helak olmaktan beni koruyor. Bundandir mideme yumruk gibi oturmus birseyler var gibi hissederken, kafamda o yumrugun asil sebebini dusunemiyor, dusunmek istemiyor olmam.
Insallah birkac saate hayirli haberler alirim ve Fatmagul'u de o haberle bir cirpida hayatimdan cikarip ciddi meselelerle ilgilenmeye geri donebilirim. Insallah!
Neyse, her ne kadar adi ironi geregi geyigi keselim olsa da amacinin tam tersi oldugunu goreceginiz bu blogu da bu nedenle bu aksam yazmaya basladim ki, bu ekstra stresli bekleyiste, kafami dagitacak birsey daha olsun (butun yuku Fatmagul'e yuklemeyelim)
Eh, bir yandan da 4 yillik sosyal paylasim sitesi bagimliligimdan bu aksam kurtulmaya karar vermis biri olarak, su bicare bilgisayara baktigimda, aklima eger facebook duser ise, ellerim onun o mel'un ismini adres bosluguna yazacagina, siginabilecegim kendime ait mutevazi bir sosyal paylasim ortamim olsun istedim :)
Valla zihnimin su anki durumu ile daha cok geyik yaparim gibi. Ordan burdan. Sozcuk corbasi gibi. Ama bu kadar yazmak kafi herhalde.
1 saate hayirli haberlerle gorusmek umidi ile...
Subscribe to:
Posts (Atom)